Ankara

Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin
Share on pinterest
Share on reddit
Share on skype
Share on telegram
Share on whatsapp
Share on email
Share on print

Anıtkabir, grobnica Mustafe Kemala Ataturka, oca moderne Turske države, nekada je apsolutno dominirala Ankarom, ali i danas, kada Tursku optužuju da se udaljava od ideja u koje se zaklinje, ona je arhitektonski i dalje jedna od dominantnih građevina u centru Ankare.

Lider turskog rata za nezavisnost, veliki revolucionar, vizionar, osnivač i prvi predsednik Republike Turske, umro je 1938. godine. Njegovo telo je balsamovano i čuvano u Etnografskom muzeju petnaest godina do završetka izgradnje Anitkabira 1953. godine.

Danas je to građevina koja obara rekorde po poseti u jednom danu, pa je, recimo, prošle godine na godišnjicu njegove smrti zabilježeno više od milion posjetilaca.

Kompleks se sastoji od četiri glavna djela: aleje lavova, ceremonijalnog trga, počasne sale u kojoj je mermerni sarkofag težak 42 tone, sa tjelom “oca nacije” i parka mira, posvećenom Ataturkovoj devizi “mir u kući, mir u svetu”. U parku je 50.000 ukrasnih stabala, cvijeća i žbunova doniranih iz 25 zemalja iz cjelog sveta.

Prilaze grobnici čuva počasna straža, vojnici smiješteni u staklene vitrine, potpuno nepomični i nalik na voštane figure. Sve je prepuno simbola koji govore o ponosu, snazi, slobodi i slavi države.

Platou, na kome je smiještena grobnica, prilazi se preko dugačke pješačke staze smiještene između 12 pari lavova i ulazi se na plato za ceremonije na koji može da stane 15.000 ljudi.

Pod ovog platoa dizajniran je kao turski tepih zahvaljujući mozaiku od mermera i krečnjaka. Kompleks okružuje deset kula simboličnih imena poput nezavisnost, sloboda, pobjeda, mir i 23. april, dan kada je ustanovljena Velika nacionalna skupština u kojoj je sada 550 poslanika.

U muzeju su fascinanstno realistično rekonstruisane bitke u kojima se Ataturk proslavio, poput bitke na Galipolju, koja je, po mnogima, presudila sudbinu Turske tokom Prvog svijetskog rata.

Turski borci za oslobođenje, kažu historičari, odnijli su tada pobjedu nakon što im je Ataturk komandovao “ne naređujem vam da napadate nego da poginete”.

Teško je tu ne osetiti divljenje prema hrabrosti ljudi koji su se borili gledajući smrti u oči.